نیکی سایلیانگ تِنگ

طراح تعامل

که هستید و چه می‌کنید؟

سلام. اسم من نیکی سایلیانگ تنگ است و من یک طراح تعامل هستم و این شغل یعنی من دائماً به دنبال این هستم که مردم چگونه از چیزها برای یافتن راه‌حل و رفع استفاده می‌کنند. این موارد می‌توانند اشیا، خدمات، استانداردها یا سیستم‌ها باشند.

برخی از پروژه‌های من: پروژه طراحی دوباره علامت پارک کردنِ the guerrilla که یعنی پارک کنیم یا پارک نکنیم؟ یک باشگاه‌ خواندن و مطالعه پاپ آپ به نام Reading Jane، یک کاتالوگ از اشیا ساده و درعین‌حال کاملاً عملی شهر، مجموعه‌ای ویدئوهای تهیه غذا درمانی که eating carefully نام دارد و نوشته نوری در تاریکی در مورد یافتن افراد متناسب با خود به نام A Mini Multiverse.

من در حال حاضر طراح تولید ارشد در یک استارتاپی که یک دستگاه ارگونومیک برای کارگران کارخانه می‌سازد، هستم. من اغلب در اینستاگرام با آیدی @nsyliansteng فعال هستم و گهگاه هم با آیدی @nsyliansteng در توئیتر پست می‌گذارم.

از چه سخت‌افزاری استفاده می‌کنید؟

من بهترین افکارم را با مداد و کاغذ دارم. من به‌طور مداوم در حال نوشتن باعجله کارهایی که باید انجام بدهم و فکر کردن به‌واسطه مشکلات هستم.

من از دو مداد و دو دفترچه یادداشت بسته به حالم استفاده می‌کنم. این مدادها یا Muji Low Center Gravity mechanichal pencil با نوک 0.5 است یا مدادِ Papermate Sharpwriter با نوک 0.7 است. در مورد پاک‌کن‌ها من از پاک‌کن Pilot Foam Eraser استفاده می‌کنم یا از پاک‌کن Faber Castell به اسم Dust-Free. برای دفترچه یادداشت، من از دفترچه یادداشت MD Notebook Blank[A5] به خاطر صفحاتِ روغنی و خامه‌ای استفاده می‌کنم. قابل‌حمل بودن برای من مهم است، بنابراین اندازه دفترچه یادداشت‌هایی که دارم خوب است- من A4 بزرگ‌تر را هم امتحان کردم اما خیلی سنگین و بزرگ بود و من نمی‌خواستم فضای بیشتری اشغال کند.
من همچنین از روکش و کاورِ Midori clear vinyl استفاده می‌کنم تا یادداشت‌هایم را تمییز نگه‌دارم. دفترچه یادداشت The Midori Spiral Ring Notebook [B6] منگنه الحاق مارپیچِ خوبی دارد و صفحات کمی از پوشش فاصله‌دارند که موجب تمییز نگه‌داشتن لبه‌ها می‌شود. این دفترچه برای جلسات و زمان انجام تحقیقات مرتبط مناسب است چراکه منگنه مارپیچ اجازه می‌دهد تا صفحه را کاملاً تاکرده و دست‌نخورده نگه‌دارید.

برای اینکه بخش‌هایی از طرح‌هایم را برجسته‌تر نشان دهم گاهی اوقات از مداد رنگی‌های Prismacolor Premier Soft Core استفاده می‌کنم که دوستم که تصویرساز است می‌گوید نرم‌ترین مداد رنگی‌ها هستند. من اغلب از رنگ‌های صورتی neon یا نارنجی، قرمز یا آبی کمرنگ استفاده می‌کنم. اگر بخواهم مداد رنگی‌هایم را این‌طرف و آن‌طرف ببرم، مدادتراش خیلی مهم است. من معمولاً یک مدادتراشِ کوچک پلاستیکی داشتم که همیشه جا پیدا کردن برایش و جا دادنش سخت بود. درنهایت گمش کردم و یکی دیگر گرفتم و به جاکلیدی‌ام وصلش کردم. اگر لازم باشد تا طرحی برای کارم بکشم (یعنی باید به‌راحتی قابل به اشتراک‌گذاری به شکل نوشته یا با ایمیل باشد)، من از تبلتِ Wacom Bamboo Create استفاده می‌کنم، یعنی طرح کشیدن در فتوشاپ یا Illustrator، گرفتنِ یک تصویر کوچک از صفحه و paste کردن و فرستادنِ آن.

لپ‌تاپ من از سال 2014 مک بوک حرفه‌ای است. باورم نمی‌شود که این‌همه مدت (از خریدش) گذشته است. اگرچه طول عمر باتری‌اش زیاد جالب نیست، هنوز هم خوب کار می‌کند. دوست دارم تا جایی که ممکن باشد نگهش دارم چراکه واقعاً از slot های کارت SD که دارم خوشم می‌آید و مایلم تا جای ممکن زندگی‌ام را در همین لپ‌تاپ حفظ کنم تا اینکه بخواهم همه‌اش را روی یک لپ‌تاپ جدید بریزم. زمانی که بخواهم برای کارکردن، وضع نشستنِ خوبی داشته باشم از این پایه‌های نگه‌دارنده قابل‌حمل و نقل چوبی که تا شونده است و توسط دو معمار Nordic ساخته‌شده است استفاده می‌کنم.

من در مستندسازی و نوشته سازی و پردازش کارهایم خوب هستم و فکر می‌کنم برای این کار عکس‌های خوب واقعاً مهم هستند. من از دوربین Canon 50D DSLR با لنز‌های 24mm/2.8f و 50mm/1.8f استفاده می‌کنم چراکه بهترین ترکیب وضوح تصویر، فشرده‌سازی و قیمت هستند.

و از چه نرم‌افزاری استفاده می‌کنید؟

از Adobe Suite (اغلب از فتوشاپ و Illustrator با قلم‌های Kyle T.Webster استفاده می‌کنم)، و برای صفحه‌های نمایش طرح می‌زنم. من از Apple Notes زیاد استفاده می‌کنم چراکه با گوشی و لپ‌تاپم همگام‌سازی می‌شود. من از طریق Google Calendar موارد را می‌فرستم و می‌پذیرم. از Google Suite برای نوشته‌های کاری استفاده می‌کنم.

لوازم و تجهیزات رؤیایی شما چیست؟

همیشه و درهرحال، در فکر خرید یک Wacom Cintiq یا یک iPad Pro هستم اما مطمئن نیستم که به‌اندازه کافی طرح دیجیتالی کشیده باشم تا بتوانم از پس‌خریدش برآیم. به‌جز آن، محل کاری پر از نور و روشنایی با فضای محدودی برای میز تا بتوان به کار فکر کنم (چون‌که حواسم به‌راحتی پرت می‌شود)، و یک میز کمی بزرگ‌تر برای کارهای دستی و نمونه‌سازی. یک دیوار برای pin کردن موارد. و رؤیای رویاهام هم یک تقویم یا تخته kanban است که از طریق فضای فیزیکی بتواند همگام‌سازی شود (برای تمرکز) و فضای دیجیتالی (برای انعطاف‌پذیری و به اشتراک‌گذاری).